Kopalnia Janina najpierw została zaliczona do Krakowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego, a potem Jaworznicko-Mikołowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego.
Pierwsze inwestycje rozpoczęto w 1961 roku – dwa dotychczas istniejące szyby, przebudowane i wyposażone oraz trzeci, nowy szyb Janina III, który został oddany do użytku w 1966 roku. W wyniku przeprowadzonej rozbudowy uzyskano dwu i półkrotne zwiększenie wydobycia rocznego. W roku 1967 kończono główne roboty inwestycyjne oraz przekroczono pierwszy milion rocznego wydobycia. Sukces był tym większy, że równocześnie uzyskano ogromny postęp na odcinku mechanizacji procesu urabiania i ładowania węgla.
W pięciolatce 1971-75 prowadzono dwa zadania inwestycyjne – budowę nowego zakładu Janina II o dobowej zdolności 2000 ton/dobę oraz modernizację macierzystego zakładu – Janina I do 7000 ton/dobę. Kopalnia Janina II otwarta w 1978 roku, była nowatorskim rozwiązaniem, ponieważ udostępnienie pokładów wykonano metodą wyrobisk pochyłych drążonych od powierzchni tzw. upadowych, w miejsce pionowych szybów.
W Ministerstwie Górnictwa i Energetyki, od 1975 roku trwały prace nad projektem tzw. zgazowania węgla czyli produkcji gazu syntezowego, a z niego metanolu. Zakład do tej produkcji został zlokalizowany na obszarze górniczym kopalni Janina, która miała stanowić jego surowcowe zaplecze. W związku z tym przyjęto założenia zwiększenia wydobycia do 25 tys. t/d, z czego 11 tys. t/d to wydobycie istniejącej kopalni. Do uzupełnienia produkcji zaplanowano budowę nowej kopalni - Janina Ruch III o 14 tys. ton dobowego wydobycia. Była to już budowa trzeciego zakładu, ponieważ do tego czasu zrealizowano praktycznie dwie inwestycje – Ruch I i II. W 1978 roku przystąpiono do budowy zakładu przetwórstwa węgla. Czas uruchomienia inwestycji nie był jednak pomyślny, pomimo pewnego zaawansowania robót inwestycyjnych, nowy pomysł został zaniechany w 1981 roku.